Palazzo Davanzati
Het Palazzo Davanzati is tegenwoordig een museum. Het is een typisch middeleeuws paleis dat in 1330 voor de familie Davizzi gebouwd is. In de vijftiende eeuw kwam het palazzo in handen van de familie Davanzati vandaar de huidige benaming.
In de Middeleeuwen nam men genoegen met het kavel en de vorm ervan dicteerde de plattegrond (van het Davanzati), van symmetrie was dus geen sprake. Het cortile, het binnenhof, ligt niet geheel centraal en doet nogal rommelig aan. Bij de gevel zijn de onderste bogen van de drie ingangen enigszins spits. Hieraan is te zien dat we te maken hebben met een gotisch palazzo. Kenmerkend voor Florence zijn de rustica en de verdiepingen die bij elke etage steeds iets minder hoog worden en duidelijk van elkaar gescheiden zijn. De vijfde verdieping komt uit latere tijden en heeft geen school gemaakt in Florence.
Louis Couperus heeft nog lovende woorden over dit gotische paleis geschreven. Over het binnenhof schrijft deze Nederlandse schrijver onder meer het volgende”De binnenhof is van een zuivere, harmonische schoonheid: licht, edel en elegant van verhoudingen, intiem van atmosfeer. Vijf achthoekige zuilen steunen den bouw op kapiteelen, wier koppen de portretten zijn der antieke eerste bewoners; de Davizzi, die hier woonden vóor de Davanzati. Steenen consolen steunen de drie galerijen van de trap, waarop de wapens der Davizzi, gebeeldhouwd in graniet. In de muren de antieke ramen met het hekwerk van geslagen ijzer en de kleine, gezellige nisjes: die aardige, Middeneeuwsche wandkastjes, om iets weg te bergen of af te sluiten. De goten steken vèr hier en daar hunne slanke bekken uit. Thans is deze binnenhof overdekt met een glazen dak, maar deze voorzorg bestond niet eertijds. Stel u voor dezen curieuzen, mooien binnenhof op een dag van zwaren regen, in vroegere eeuw. De stortvloed stroomt hem binnen als in een put, maar het water loopt dadelijk weg uit de slanke, vèr uit stekende gotenbekken, die zijn als fonteinen geworden; het water giet en klatert; de geheele binnenhof is als een veelvoudige bron en de bewoners kijken naar het spel der klaterende stralen, naar de snel weg vloeiende beken; zij kijken onder de arkaden veilig, zij hellen zich lachend over de trappen; […].’Louis Couperus, ‘Uit blanke steden onder blauwe lucht Florence’, Veen,Utrecht/Antwerpen 1986 p. 58.
Het interieur hoewel niet geheel authentiek is in gotische stijl ingericht. Vooral de piano nobile – de mooie eerste etage- heeft vele meubels uit de veertiende eeuw.
Sala dei Pappagalli eetkamer Zijkant
Camara Castellana di Vergy slaapkamer
“De Châtelaine de Vergi, ook bekend als Chastelaine de Vergi, is een anonieme korte 13e-eeuwse romance geschreven in het Oudfrans, die handelt over hoofse liefde. Het verhaal van de Châtelaine de Vergy draait om een ridder in dienst van de hertog van Bourgondië, die de geliefde is van de Châtelaine van Vergy, het nichtje van de hertog. De Châtelaine heeft de liefde van de ridder geaccepteerd onder één voorwaarde: dat hij hun relatie strikt vertrouwelijk houdt. Wanneer hij haar komt bezoeken, moet hij wachten in de tuin totdat haar hondje naar hem toe komt, wat aangeeft dat ze alleen is en hij haar mag opzoeken.” Vertaald uit: Wikipedia hier kun je het verhaal lezen (Engels)
Camara Castellana di Vergy slaapkamer
Hoe middeleeuws dit palazzo ook is, de opzet gaat terug naar de klassieke tijd. In Ostia, de oude havenstad van Rome, is dit nog goed te zien. De begane grond van de huizen had ook al in de Romeinse tijd hoge deuren waardoor paard en wagen naar binnen konden om hun goederen af te leveren of op te halen. De begane grond werd ondermeer gebruikt voor winkels, kantoren en als opslagplaats. Ook de mezzanino [It: halve verdiepingen] boven de drie brede deuren, zie je al in Ostia. Het was al met al een toch vrij bescheiden paleis er waren slechts twaalf kamers, heel anders dan het Palazzo Pitti bijvoorbeeld.