Ca’Rezzonico

Fondamenta Rezzonico         Ingang landzijde

Via het Campo S. Barnaba komen we bij de Fondamente (kade) Rezzonico. Hier is de ingang aan landzijde van het Ca’Rezzonico. De hoofdingang aan het Canal Grande is alleen met de boot te bereiken, maar wij gaan lopend.

Volger van Canaletto ‘Ca’Rezzonico’ (detail)

Ook in deze gevel is de traditionele driedeling terug te vinden, die op een subtiele wijze wordt aangeduid. Dit is onder meer te zien bij de piano nobile waar de balkons in het middendeel doorlopen dit in tegenstelling tot de zijgevels. Voor de façade maakte Longhena weer gebruik van de gevel van het palazzo Corner die Sansovino had gebouwd. Ca’Rezzonico lijkt meer op het Corner della Grande dan het Ca’Pesaro. De opvallende textuur van het palazzo Pesaro kon nauwelijks verder worden opgevoerd. In het Ca’Rezzonico is het oppervlak aanmerkelijk rustiger. De naam dankt het paleis aan de familie Rezzonico die het palazzo in 1712 heeft gekocht. Masari heeft het palazzo voltooid. Het was tot aan de piano nobile en aan de zijde van de Rio Barnaba voltooid. Meer over de geschiedenis van de constructie: Zie Wikipedia (Engels)

Lucius Rossi ‘Gemaskerd bal’             Trappen naar balzaal

Het laatste paleis dat Baldassare Longhena ontwierp was het Ca’Rezzonico. De laatste twee verdiepingen en de ballroom zijn door Massari toegevoegd. Dit is ook een androne  (de diepe en centraal liggende verdieping boven de Portega op de zogenaamde piano nobile; zie plattegrond Ca’Rezzonico) maar dan wel haaks op de eerste androne geplaatst. Boven deze haakse androne bouwde Massari een balzaal en een grote indrukwekkende trap. In deze balzaal kwamen grote fresco’s.

Het aardige van dit museum is dat je een goede indruk krijgt hoe de rijke handelaren en adel in de 17e eeuw in hun paleizen leefden (Klik hier voor de site van dit museum). De inrichting, de meubels, schilderijen, gondels, de kostbare bekleding aan de wanden komen ook echt uit de 17e en 18e eeuw, zij het niet allemaal uit dit paleis. Bovendien is er een serie aardige schilderijen van Tiepolo en Longhi.

Pietro Longhi ‘Clara, de rhinoceros’ 1751

Met haar onmiskenbare charme betoverde Clara (1738-1758) het rococotijdperk. Op jonge leeftijd wees geworden, kwam ze naar Europa nadat Indiase jagers de vermeende dood van haar ouders hadden veroorzaakt, en ze kwam uiteindelijk aan in Rotterdam. Van daaruit begon ze aan een reis over het continent, waarbij ze overal waar ze zich waagde vreugde en betovering verspreidde. Twee eeuwen voor het rockster-fenomeen leidde ze een leven dat leek op dat van een gerespecteerd icoon. Haar buitengewone persoonlijkheid werd door het gewone volk enorm gewaardeerd, en ze was onderwerp van eindeloze discussies. Auteurs documenteerden haar minutieus in encyclopedieën, terwijl schilders haar vereeuwigden met hun kunstwerken. Tijdens het bruisende carnavalsseizoen van januari 1751 kwam ze aan in Venetië, wat een sensatie veroorzaakte binnen de altijd nieuwsgierige Venetiaanse samenleving. In deze periode werd ze door Longhi vereeuwigd in zijn kunstwerken, te midden van een kleine groep van acht personages die allen graag een glimp van Clara wilden opvangen. Op een van de schilderijen van Longhi houdt een toeschouwer triomfantelijk Clara’s hoorn vast.