Ghetto en lagune

“In het begin bood het getto ruimte aan circa zeshonderd Joden, tegen het einde van de eeuw woonden er al meer dan tweeduizend, een aantal dat zou oplopen tot vierduizend. Omdat het gebied waarin al die mensen terechtkwamen vrij beperkt was, moest men in de hoogte gaan bouwen. Daarom staan in het getto de hoogste huizen van de stad, soms tot acht  verdiepingen hoog, vaak met één gemeenschappelijke trap voor aan elkaar palende huizen. […] Het getto was afgesloten met twee robuuste poorten, die ’s nachts dichtgingen. Op kosten van de Joodse bewoners patrouilleerden gewapende wachters langs de muren en kanalen. Alsof het nog niet erg genoeg was dat Joden niets mochten bezitten, waren ze er ook nog toe gehouden een residentierecht aan de staat te betalen, een soort verblijfsvergunning, die elke vijf, zeven of tien jaar moest worden vernieuwd. Op christelijke feestdagen mochten Joden de stad niet in en ze mochten geen ‘edele’ beroepen uitoefenen, behalve geneeskunde omdat ze daar goed in waren. `Omdat het de Venetianen goed uitkwam, mochten Joodse artsen ‘s nachts wel het getto uit om hulp te gaan bieden.” Luc Verhuyck ‘Venezia Anekdotische reisgids voor Venetië’ Athenaeum­­-Polak & van Gennep, Amsterdam 2011 blz. 202